18/08 is het 2 jaar geleden dat mama overleden is. Twee jaar dat we haar missen.
Mama, meetje, is verre van uit ons geheugen verwijderd. Dagelijks wordt er rechtstreeks of onrechtstreeks over haar gesproken. Vooral kleine meid, mama haar oogappel, en ikzelf zijn er nog vaak over bezig. Over de dingen die we samen gedaan hebben. Soms zijn dat de stomste en kleinste zaken eerst, soms kunnen dat ook wel echte serieuze gesprekken zijn.
Regelmatig als we op het einde van de expresweg komen, waar het kerkhof evenwijdig mee ligt, begint kleine meid spontaan tegen meetje te vertellen. Dat zijn meestal de gewone dagelijkse dingen, wat ze die week gedaan heeft, wat ze gekregen heeft, wat ze gemaakt heeft, dat ze een tekening voor peetje gemaakt heeft, … Het hoort bij haar wereld, haar verwerking. Het is belangrijk dat we over meetje blijven praten, meetje zal alleszins nooit vergeten worden.
Afgelopen moedertjesdag, wij noemden dat mamadag, was een moeilijke. We zaten in corona, mochten niet naar papa gaan en bijgevolg konden we ook niet naar mama. Jeroen moest werken, dus is het voorbij gegaan zoals een gewone zondag. Allé gewoon… Je staat er verdorie bij stil dat je zelf je mama kwijt bent, terwijl één ieder zo blij als iets een foto op Facebook en Instagram post zit jij met een gebroken gevoel.
Vandaag, 15 augustus, is het in Antwerpen moedertjesdag. Volgens hen de enige echte… Hier in het Waasland doen ze daar ook aan mee. Als West-Vlaming is het niet echt moederdag, maar terug verschijnen de foto’s op Facebook en Instagram (weliswaar minder dan in mei). 15 augustus ligt dan nog zo dicht tegen mama’s sterfdatum… Niemand kiest daarvoor, maarja.
Vandaag kwam ik onderstaande tegen bij iemand die ook haar mama verloren is. De tekst is zo mooi en omvat eigenlijk alles wat er gezegd kan worden.
Mama is en blijft het meest fonkelende sterretje aan de hemel, onze eigen engelbewaarder. Onze meest fonkelende ster uit de duizend! We blijven je missen, maar je blijft bij ons en je steunt ons door dik en dun.
