Er was eens een gedichtendag in 2020 en er was geen gedicht en geen blogpost, maar wel het voornemen om er eentje te maken voor in 2021. En dan was het een raar, bizar jaar. Opeens was het kerst, nieuwjaar en dan was er precies terug een gedichtendag. Waar is dat jaar naartoe? 😮
Je hoort me al afkomen zeker? Het jaar is weg en het gedicht… is heumz spoorloos? Op verlof en het mag België niet binnen? Neeje! Het is gewoonweg niet geschreven geraakt… Een vergetelheidje of hoe noemen ze dat tegenwoordig? Last van gaten in de gatenkaas?
Het thema van de gedichtendag voor 2021 heeft, hoe kan het ook anders?, te maken met corona.
Poëzie verbindt en voedt ons, inspireert en brengt ons samen.
En daar gaan we beginnen… mijn gedichtenschrijfkunsten zijn niet zoals de echte ‘woordtechneuten’ of de woordengoochelaars of … Maar tis van mij!
Samen zijn
Het was zo gewoon, zo normaal
Je nam je telefoon, draaide een nummer
en nodigde uit
Je vierde feestjes, zonder gedoe
Je zette je aan tafel en maakte een praatje
Je pakte elkaar eens goed vast
Je genoot ervan met volle teugen.
En toen…
toen kwam een bol met stekels
en het schudde de wereld door elkaar.
Net zoals je een sneeuwbol zou schudden,
maar net dat ietsje anders.
We spreken niet meer af,
We praten niet meer gezellig rond de tafel,
We feesten niet meer,
We geven elkaar geen knuffel.
Maar…
Weet, dat wanneer dit allemaal gaat liggen
we terug zullen bellen en afspreken,
we terug zullen praten bij een goed pintje,
we elkaar zullen knuffelen tot we plat zijn.
EN
Bovenal zullen we Genieten!
We zullen genieten van alles wat we gemist hebben,
maar ook van alles wat we bijgeleerd hebben.
Maar voor nu…
We moeten en we zullen doorzetten,
SAMEN, met zijn allen,
We kunnen dit!
Wij
Allemaal!
Tis dus zelf geschreven en het prentje, daar staat het linkje bij zoals gewoonlijk.
