Het verhaal van Lara heb ik, zoals zovele, van aan de zijlijn gevolgd. Het kwam zo herkenbaar over. Het was een rollercoaster van emoties, zowel bij hen als bij mezelf. Het was … Het is heel moeilijk te beschrijven hoe mijn gevoel erbij is. Het is heel positief dat ze haar verhaal heeft laten noteren. Dit voor haarzelf, haar man, haar familie, maar vooral voor haar kinderen. Op deze manier kunnen haar kinderen hun mama ‘leren kennen’. Ze kunnen te weten komen wie ze was, hoe ze dacht, wat voor haar belangrijk was, …
Toen het boek uitkwam heb ik heel lang getwijfeld of ik dit wel zou lezen. Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en het aangevraagd bij de bibliotheek. Dit boek was er nog niet verkrijgbaar, maar ze hebben het wel aangekocht.
Het boek is zo mooi geschreven, het vertelt het verhaal op een heel menselijke manier en toch staat het gezin niet in de kijker. Hiermee bedoel ik dat niet alle details erin verwerkt zijn van het ganse proces. Het is zo goed geschreven, chapeau Ine! (Ine is Lara’s hartsvriendin en zij heeft ervoor gezorgd dat het boek uitgeschreven raakte)
Ik wil eigenlijk niet in detail over dit boek vertellen, omdat het moeilijk ligt. Maar wat ik erover kwijt wil is dat het boek echt haalbaar is om te lezen als je zelf geconfronteerd werd in jouw omgeving met deze ziekte. Het kan jou misschien helpen om de hele situatie een plaats te geven?
Ik wil de familie van Lara en al haar vrienden en vriendinnen een hart onder de riem steken. Lara blijft verder leven in één ieder zijn gedachten zolang er over haar gepraat wordt.
Geniet van de liefde, zoek de kleine gelukjes in alles en vooral wees mild voor jezelf en jouw omgeving!
Deze blog is niet gesponsord.
