15 maart: Acedia (gemakzucht – traagheid – luiheid – vadsigheid)
Hoe ga je om met de druk die van jongs af aan op kinderen (en dus ook hun ouder(s)) gelegd wordt. Doe je mee aan de ratrace of ben je meer mañana mañana?
Toen Annelore van Compleet Geluk vroeg of ik mee wou bloggen over #ouderzonden, een projectje van haar en Romina van Big City Life, heb ik mij direct kandidaat gesteld. Het leek me wel eens leuk om verder te denken aan de hand van de zeven hoofdzonden en dit met betrekking op het ouderschap. Dus hier is het laatste berichtje in de reeks #ouderzonden.
Aja, dit stond ook nog op mijn lijstje van to do’s. Maar het zonnetje bracht een aantal verschuivingen in het lijstje aan. 🙂
Ik vind het jammer dat er zoveel druk op de schouders van zo’n kleine gastjes gelegd wordt. Ok, het is belangrijk dat ze van alles kunnen en leren, maar mogen ze ook nog eens spelen en kind zijn?
Onze dochter zit in het derde kleutertje. Het is ongelooflijk hoeveel ze tot op heden bijgeleerd heeft en ik vind het persoonlijk al ok dat ze letters en cijfers herkend en dat ze er speels mee kan omgaan. Hiermee wil ik zeggen dat ze haar eigen naam volledig kan schrijven en dat ze spelenderwijs heel simpele sommetjes kan maken. bv: je hebt 2 stukjes appel die je opeet, maar je hebt nog honger en je eet er nog 2 extra op. Hoeveel heb je er dan opgegeten. 🙂 Voor mij hoeft ze nog helemaal geen boeken te kunnen lezen, geen moeilijke berekeningen te kunnen maken. Van mij mag ze spelen, haarzelf zijn en spelenderwijs leren en zo vooruitgang boeken. Toen wij in het derde kleuter zaten konden wij minder dan wat ze nu kunnen en wij zijn er toch ook geraakt? Wij hebben toch ook een goede job te pakken gekregen?
Het is wel belangrijk dat ze nu ontdekken of een kindje rijp is voor school of dat het aandacht nodig heeft. Dan kunnen ze vanaf het lager de nodige ondersteuning aanbieden.
Wij, als ouder, werknemer, dochter/zoon, schoondochter/schoonzoon, buur, …, worden al genoeg druk opgelegd vanuit de maatschappij. We moeten allemaal van alles regelen en uitvoeren, maar we mogen niet vergeten dat we zelf voor kindjes gekozen hebben en dat we tijd in hun moeten steken. Tijd om samen dingen te doen, te spelen, te knutselen, te tuinieren, te …. . Als ik echt mag kiezen, geef mij maar mañana mañana. Maar helaas neem ik ook deel aan de ratraces, maar daar wil ik mijn dochter tegen behoeden.
Een heel leven in een ratrace leven is volgens mij niet haalbaar. Is de ratrace en de druk van buitenaf niet de oorzaak van de talrijke burn-outs? Misschien iets om over na te denken? Laten we het allemaal, op regelmatige basis, wat mañana mañana aandoen en laten we ons oordeel ook varen als eens iemand zijn voortuin er niet ok bij ligt of wat anders. Misschien kunnen we elkaar ook de hand reiken en helpen waar nodig? Misschien zorgt een halfuurtje van jouw tijd in de ander steken er wel voor dat de ander niet het gevoel heeft geleefd te worden? Vroeger was dit de normaalste zaak van de wereld, nu kunnen 100 grassprietjes en gras van 10 cm hoog ervoor zorgen dat de ander van de ene een vinnige opmerking krijgt.
Wij gaan voor mañana mañana!
Benieuwd naar de andere #ouderzonden van mij?
