Rouwkaartjes en berichtjes, ik begreep de zin er niet van. Toch nam ik er telkens eentje mee naar een begrafenis. Dit uit beleefdheid naar de overledene en zijn of haar familie en omdat het iets sociaal aanvaard is door de maatschappij. Ik denk dat iedereen dit wel in één of andere schuif of kast liggen heeft bij zich thuis.
Tot je zelf eens in zo’n positie zit. Dan blijken die kaartjes de nodige steun en afleiding te bezorgen. Vooral de kaartjes waar er meer dan alleen een naam op staat. De kaartjes die dus iets persoonlijker worden. Want voor een persoonlijker tekstje, hoef je de persoon in kwestie niet tot het bot te kennen en je hoeft er heus geen dichter voor te zijn.
Wat ook aangenaam is, is dat de kaartjes verspreid over een hele periode toekomen. De eerste dagen nadat het onoverkomelijke gebeurd is, wordt je precies tot de brievenbus aangezogen om te zien of er geen kaartje is. Een beetje steun met andere woorden. Maar de kaartjes die later komen, die geven dezelfde steun of meer en maken de periode achter de week op adrenaline leefbaarder. Ik was daar echt aangenaam door verrast. De eerste week wordt je omringt door iedereen en nadat de begrafenis gepasseerd is, kom je alleen te staan. Soms komt er nog iemand aan de deur, maar toch veel minder dan de eerste week. Dan is het ontvangen van een rouwkaartje wel aangenaam.
Dus, uit de afgelopen periode heb ik toch een paar zaken geleerd.
- een kaartje met persoonlijke tekst is aangenamer om te ontvangen en geeft meer steun dan een kaartje met enkel en alleen de naam
- een kaartje hoef je niet halsoverkop in de bus te gaan droppen, achteraf als je zelf wat bekomen bent is het ook nog ok en het bezorgt de mensen ook wat steun op het moment dat de wereld rond hen stil valt.
- De afbeeldingen op de kaartjes zijn van ondergeschikt belang, de binnenkant telt veel meer.
Een van de tekstjes die op de kaartjes vermeld stond is onderstaande. Dit wordt met goedkeuring van de schrijver gepubliceerd.
Mijn liefste mama,
Je was er altijd voor goede raad,
ik zie dat je noodgedwongen gaat,
dat je mij hier alleen achterlaat,
je had geen keus,
en dat begrijp ik heus,
in m’n hart neem ik tijd om een
kamertje te maken,
waarin ik altijd over onze
herinneringen zal waken.
Een simpel tekstje, zo de waarheid en wat je in de werkelijkheid ook doet. Tot op vandaag is dit tekstje mij bijgebleven.
Dankjewel aan alle schrijvers van de kaartjes, jullie zijn een steun in zo’n moeilijke periode.
2 Reacties
Beste Stephanie,
een tekst of gedicht schrijven lijkt soms zo simpel… tot je eraan begint. Daarom is het altijd belangrijk om je emoties van de gebeurtenis erin te verwerken en weven. zodat we de gebeurtenis op zich ook een plek kunnen geven. Soms hoeven vriendschappen niet lang te duren voordat men zich in momenten te kunnen inleven.
nog veel sterkte en moed,
je collega 😉
Dag Farid,
Dit is helemaal correct. Het moment zelf erin verwerken is een must, maar zeker geen evidentie. De ene persoon is er al handiger in dan de andere. Maar dit buiten beschouwing gelaten, een tekst geeft meer steun dan een naam. 🙂
Dankjewel!
Groetjes