Spookje is al een aantal jaren onze huiskat. Hij komt eigenlijk enkel buiten aan de lijn zodat hij niet kan weglopen, tenzij hij tussen één of andere spleet buiten is geraakt en bij de buren op verkenning gaat. Telkens opnieuw is dat een kleine ramp.
Het is Kleine meid haar toeverlaat. Ze zijn als twee handen op één kattenbuik, ze kunnen elkaar zo graag hebben. Maar een paar minuten later kunnen ze elkaar echt in de haren vliegen.
Spookje is een kat met een eigen willetje, als hij iets niet wil, dan zul je het ook horen en voelen. Hij kan miauwen als de beste, maar zijn liedjes zijn nogal vals.
Als je hem plaagt en hij is in zijn spelen, dan kan hij echt vliegensvlug jouw vinger vastgrijpen met zijn poot met nagels of met zijn vlijmscherpe kleine tandjes. Gelukkig bijt hij niet door, maar een krabbel is zeker niet uitgesloten. Vandaar dat ik geregeld eens zijn nagels een knipbeurt geef, ook al is dat iets dat hij totaal niet graag heeft. Hij gaat niet graag naar de manicure en pedicure, geen schoonheidswedstrijden dus voor hem.
Een paar weken geleden was Spookje in een zagende bui en ik had de handdoek vast. Opeens schoot er mij iets binnen, misschien paste zijn hoofd door de lus waardoor hij een cape aan zou hebben. En de hamvraag was of hij dit zou aanlaten en hoe lang.
Het was wel een opgave om dit over zijn hoofd te krijgen, maar het is gelukt. Hij heeft er toch een aantal minuten mee rond geparadeerd tot de handdoek niet meer op zijn rug hing, maar aan zijn buik hing. Dan stak hij zijn pootje door de lus om zo te ontsnappen, maar het is toch maar een slechte ontsnappingskoning. We hebben dan maar een handje geholpen zodat de handdoek toch heel bleef en we geen gefrustreerde kater overhielden aan deze belevenis.
Het leverde een schuddende kater en een mooie foto op.
Deze blog is niet gesponsord, eigen foto.
