Ja, mensen. Begin al maar voorzichtig stilletjes in jullie handen te klappen voor onze kleine meid. HOERA!
Nee, ze is nog niet jarig. De tijd gaat snel, maar zo snel nog niet 😉
We hebben al veel geprobeerd om haar van haar tutje af te helpen. Het is haar troost, veiligheid en geborgenheid.
De sint bracht tot twee maal toe geen oplossing, de paashaas dan maar. Daar moest ze ook niet van weten. De kerstman? Die mocht ook vertrekken zonder tut. De stoof? Dat was een serieuze catastrofe. We kunnen zo wel nog even doorgaan.
Uit het verleden weten we dat ze bij elke grote stap een klik maakt en zo van de ene op de andere dag ermee weg is, cfr fietsen.
De dokter had al gezegd dat het beter zou zijn voor haar tandjes, wij hadden al de nodige gesprekjes gehad, meejtje en peejtje ook. Niets leverde iets op. Tot… Een tweetal weken geleden merkte ik op dat ze zich begon te schamen voor haar tut en we waren op goede weg. Meejtje en ik hebben nog verder op haar ingesproken en zo geschiedde…
Afgelopen zondag was ze er in de namiddag heilig van overtuigd dat het wel zou lukken zonder tut om te slapen. ’s Avonds verging de wereld, ze was haar veiligheid en geborgenheid kwijt. We hebben ze terug gegeven en eenmaal in slaap terug afgenomen. Ze heeft de hele nacht doorgeslapen. De volgende ochtend was ze zelf zo verwonderd van haar presentatie dat ze het opnieuw zou proberen.
Na school vroeg ze even haar tut en ze kreeg die op voorwaarde dat ze ze snel terug afgaf. Grote meisjes slapen niet meer met een tut. Zo beloofd, zo gedaan. Ze heeft terug de hele nacht geslapen en het inslapen lukte zonder problemen. Terug een trotse kleine meid!
Vandaag heeft ze haar tut niet meer gevraagd en is ze zonder morren gaan slapen. Hopelijk zijn we op de goede weg, fingers crossed!
Zo zie je maar dat praten helpt en overtuigingskracht de rest doet. En nog een belangrijke: niets forceren, geduld loont.
Super! En de max dat jullie het op haar tempo aanpakken