Een beetje stilte heeft soms zo zijn redenen. Eentje vinden jullie alvast hieronder.
Zoals jullie wel weten werken we beide bij een dienstverlenende werkgever, maar in een totaal andere sector. Jeroen voert de dienstverlening effectief uit en staat in rechtstreeks contact met de klant, de opdrachtgever en zijn eigen werkgever. Ik, daarentegen, zorg ervoor dat mijn collega’s rechtstreeks en onrechtstreekse een goede dienstverlening kunnen verzorgen naar de klanten en de opdrachtgevers toe.
Ik doe dit van maandag tot en met vrijdag in een soort van 9 to 5 job. Jeroen doet dit in shiften van 12 uren in een variabel maandrooster, zowel weekdagen als weekenden als feestdagen.
Om de x-aantal jaar zijn er bij zijn opdrachtgever contractbesprekingen en weegt de opdrachtgever de voorstellen van de verschillende bedrijven tegen elkaar af. Een paar jaar geleden was het terug van dat en werd er een andere goedkope firma gekozen door de opdrachtgever. De werknemers werden dan overgenomen met dezelfde voorwaarden als bij de voorgaande werkgever. De belofte was dat zowel schriftelijke als mondelinge afspraken zouden blijven gelden, zouden blijven…
Zijn jullie nog mee?
Zoals ik reeds insinueerde is het bij ‘zouden blijven’ gebleven. Het contract is, vermoedelijk, zo nauw gesloten dat de werknemers uiteindelijk de dupe ervan zijn. Dit gaat van weinig werkmiddelen tot het afnemen van mondelinge afspraken, waardoor hij nu meer en meer nachten moet werken. De mondelinge afspraak was om enkel dagen te werken, en geen nachten, omdat dit beter in het gezinsleven past en dit beter is voor zijn gezondheid. De praktijk wijst echter anders uit. Deze maand werkt hij welgeteld 1 dag, al de rest zijn nachten. Nachten die ervoor zorgen dat ons gezinsleven danig in de knoei raakt. De dagen dat hij nachten moet werken moet ik vroeger stoppen op het werk, een dochter van 5 jaar laat je niet alleen, hierdoor start ik vroeger om zo toch nog aan mijn uren te raken. Die dagen zien we mekaar maximum een half uur tot drie kwartier, niet gezond voor een relatie. De reden waarom er nachten gewerkt moeten worden is omdat de werkgever hier subsidies voor krijgt, waar de werknemers niets van zien buiten organisatieproblemen binnen het gezin. Met die subsidies vullen ze de financiële tekortkomingen van het contract aan? Positief toch voor de werkgever, het tegenovergestelde voor de werknemer.
Ik ben echt dankbaar dat mijn werkgever zo flexibel wil en kan omgaan hiermee. Het blijft natuurlijk een wisselwerking, maar het is geen evidentie om iedere maand opnieuw flexibel om te gaan om de grillen van een andere werkgever.
En nu denken jullie, waarom zoekt hij geen ander werk? Ewel, daarmee is hij bezig. Maar je zegt een contract van onbepaalde duur op en tegenwoordig zijn de meeste vacatures bepaalde duur. Dus onzeker en dit met een woonlening… Het dak boven je hoofd op het spel zetten lijkt me niet de meest wijze beslissing. Daarbij komt nog dat hij het werk eigenlijk heel graag doet, maar alles wat er rond hangt verpest de boel.
