Vorige week woensdag is Yentl een gevecht aangegaan met één van de vensterbanken ten huize. Een klein pittig detail, het gaat hier wel degelijk om een massief stenen vensterbank met hoeken van 90° en geen pvc-vensterbank met afgeronde hoeken.
Het gevecht is ze verloren met een ‘gabbe’ als gevolg. Paniek! Wat nu? Jeroen werd al mottig van het bloed alleen, dus dan maar snel zelf actie ondernemen. Even de dokter bellen, gelukkig nam hij op! Als het bloeden stopte na 15 min. dan moesten we niet naar het ziekenhuis. Het belangrijkste was dat ze eerst kalmeerde en getroost werd en dat er ondertussen op de wonde druk uitgeoefend werd. Zo gezegd, zo gedaan. Tijdens het knuffelen zei ze dat ze niet met de ziekenauto mee wilde gaan. 😮 Er had nog niemand gesproken over een ambulance of ziekenwagen… Aan de dokter was enkel de vraag gesteld of ze niet naar het ziekenhuis moest. Yentl heeft dus zelf de link gelegd dat een ziekenwagen naar het ziekenhuis rijdt en dat er gewonde mensen of mensen met pijn in vervoerd worden. Slimme mie, maar dat wisten jullie al zeker?
Na een kleine 10 min. was het bloeden gestopt en kon ze gemakkelijk op mijn schoot komen zitten en kon ze verder bekomen en getroost worden. Ze viel daarna bijna in slaap in mijn armen, mijn kleine meid toch.
Haar haar was nog helemaal in bloed en echt niet doenbaar om haar zo in haar bedje te leggen. We hebben haar haartjes voorzichtig gewassen en gedroogd waardoor ze met een proper hoofdje kon gaan slapen. Gelukkig begon de wonde niet opnieuw te bloeden, ze ‘zeverde’ natuurlijk wel nog. Dat kon geen kwaad, had de dokter gezegd.
De hele nacht zijn we af en toe gaan kijken naar haar bedje of alles nog goed was met haar. Ze had niet zo’n bijster goede nacht, ze had een rare droom. Tijdens haar slaap zei ze, ‘mama, je bent tegen een auto gevallen en je hebt pijn’. Geen idee waar ze het gehaald of gezien heeft, die kleine meid van ons.
De dag erna zijn Yentl en ik naar de dokter geweest, voor de zekerheid. De wonde zeverde nog altijd een beetje na. De wonde was te klein voor een draad erin te doen en dan heeft hij het geplakt met medische secondelijm. Ik wist niet eens dat zoiets bestond. Yentl heeft geen krimp gegeven bij de dokter, flinke meid!
Toen we terug in de auto waren zei ze spontaan: “Mama, meisjes zijn stoer en jongens zijn watjes!” Dit kan ik alleen maar toejuichen, maar met in het achterhoofd, toch maar zien dat ze ook zegt wanneer er iets scheelt voordat het te laat is. Want meisjes mogen ook wel eens watjes zijn, vind ik persoonlijk.
Nu moet het verder genezen en de secondelijm zal spontaan afbrokkelen. Eind goed, al goed! Ze had een stoer verhaal om te vertellen in de klas, die coole meid.
Dat zal verschieten geweest zijn ?