Vraag jij regelmatig aan een vriend, vriendin, collega, de bakker, de beenhouwer, …. ‘oe est me jon’? Voor de niet-West-Vlamingen, ‘hoe gaat het met jou?’ Dat is een vraag die tegenwoordig minder en minder gesteld wordt. Volgens de media komt dit omdat we meer en meer bezig zijn met allerhande sociale media, de smartphone, … We babbelen nog met elkaar, maar diepzinnige gesprekken gebeuren veel minder dan vroeger. Eigenlijk is dat wel jammer. Misschien kunnen we die vraag stellen om de druk op elk zijn schouders wat te verlichten?
Als je de vraag dan al eens stelt, dan krijg je vaak het antwoord druk of drukdrukdruk. Hoe komt het eigenlijk dat we allemaal het gevoel hebben dat het zo druk is in de huidige maatschappij? Persoonlijk antwoordde ik vorig jaar ook steeds druk, soms veranderde dit in drukdrukdruk. Maar ik probeer dit sinds begin dit jaar niet meer te antwoorden. Dit omdat ik denk dat we zelf die druk voor een deel creëren door onszelf dingen op te leggen en die lat telkens hoger te leggen waardoor we op de duur op onze tenen staan en reikhalzend naar boven in het ijle staan te grijpen… Maar is dat de manier waarop we willen leven? Is het dat wat we ons willen opleggen? Ik denk het niet. Het is de bedoeling dat we het leven aangenaam vinden. Druk hoort daar nu eenmaal bij, maar laten we het alvast zelf niet creëren. Dat zal de maatschappij al doen voor ons.
Nemen we ons allemaal voor om wat vaker aan elkaar te vragen ‘Oe est me jon?‘? Zo’n klein gebaar kan voor een ander soms een positief gevoel opwekken omdat die persoon zijn/ haar hart even kan luchten.
Als we dan toch bezig zijn, proberen we dan ineens ook met zijn allen wat minder drukdrukdruk te antwoorden? Een ander antwoord formuleren waarmee we hetzelfde bedoelen is soms niet gemakkelijk, maar iedereen kan het. 🙂
Dus, zegt e keer, oe est nu echt me jon?
